Soms bezield
en soms met wat
ongeloof en stroperige tegenzin
pak ik mijn pen om te
gaan luisteren
naar mezelf.
De eerste woorden
volgen
de bekende weg, maar
al snel volgen zij-paden,
dwaalwegen,
verrassende dalen of
vergezichten die ik
me slechts vaag herinnerde.
De woorden volgend
ontdek ik steeds nieuwe,
nieuwe landschappen
in mezelf,
vlakten vol inzicht
en
bergkammen vol van
uitzicht
op mezelf zoals ik
dat niet eerder vond.
De woorden worden
allengs naakter,
intiemer, dichter op
mijn huid
hun aanraking heelt
oude wonden,
zet oude vragen in
nieuw perspectief
geeft verdriet en
vreugde weer een andere
kleur, een intieme en
louterende ontmoeting
met mezelf, steeds
opnieuw weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten